Oso. Jolas baten modukoa da niretzat horrelakoak idaztea, dibertitu egiten naiz, eta irakurlea dibertitzea eta harritzea nahi nuke beraietan agertzen ditudan gertakizunekin. Manila konexioa-ren emaitza onak animatu egin nau antzeko istorio bat eratzera, hartan agertzen diren pertsonaia nagusiak aprobetxatuz.

Antiheroiak dira, pertsonaia karikatureskoak, ohiko detektibe adimentsu, indartsu eta galanten guztiz kontrakoak. Etxeberi, dena dela, halako sinpatia puntu bat dariola iruditzen zait.

Agian berau da deliranteena. Bere aita ere hilko luke odol hotzez herentzia eskuratzearren. Gizon horrek, Putz edo Peralesek, halako obsesioa dauka trenekin. Horrez gain, igel-tokazalea da, apustuzalea, ama night club batean dauka lanean bien mantenua lortzeko...

Nik esango nuke liburuak komiki-estetika oso nabaria duela. Horregatik ipini ditugu Cristina Fernández Blancok egindako komikiak liburuaren hasieran eta bukaeran, irakurleak «kontxo!» esan, eta beste logika batez har dezan etorriko zaiona. Komikietan ohikoagoa da Kleopatran agertzen den mundu gordin, ilun, zoro eta absurdoa nobeletan baino. Eta benetan uste dut Kleopatra komiki nobelatu gisa ulertu behar dela.