Poema liburu bat argitaratzea gauza benetan pozgarria da. Beste liburuek ere poza ematen dute, baina nik poema liburu bat ateratzen denean poz berezia sentitzen dut. Ez dakit zergatik den, baina nik neuk uste dut poesia, nolabait, bizitzaren esentzia dela. Gero eta argiago daukat.

Niretzat poesia erlijio hutsa da, eta hori horrela den neurrian poema bakoitza errezo bat da, eta ez dago gizartean poeta batek baino gehiago errezatzen duen pertsonarik. Nik uste dut poeta batek poesian nolabaiteko salbamena aurkitu nahi duela, behintzat nire betiko gogoa horixe izan da, salbamen hori aurkitzea. Maria Zambranok dio esan ezin direnaz idatzi egiten dela, eta nik benetan horixe sentitzen dut, eta sekula inori esango ez nizkiokeen gauzak poesian idatzi egiten ditut.

Jakina. Azkenean uste dut poesiak neu idazten nauela, neuri ateratzen dizkit tripak eta sentimenduak, eta ez aldrebes. Horregatik da hain berezia eta sakona. Uste dut nire sentimenduak, kezkak, minak, gauza pertsonal guztiak adierazteko ez dagoela baliabide hoberik. Liburuan zer diodan? Dagoeneko 43 urte bete ditut, eta liburua heldutasun baten adierazgarri da nolabait. Bizitza den bidaia honetan -ez dakit zirkularra den edo joan-etorrikoa-, niri iruditzen zait joan egin naizela eta inora iritsi gabe banatorrela bueltan, eta horri buruzko hausnarketa da.