Niretzat «hitz egin dezagun edozein gauzaz» moduko zerbait da. Egin dezagun inguratzen gaituzten gauzen katalogo bat. Baina aldi berean badu «natura» hitz zoragarri hori, oso zen bihurtzen duena, gauzen funtsa eta irudia, zer da erreala, zer ilusioa (dena da ilusioa).

Erriberan jaio nintzen, baina hiru urte bete nituenetik Iruñean bizi izan naiz. Euskarara, berriz, ikastolatik atera nintzenean hurbildu nintzen. Euskara galtzen ari nintzenean. Orduan jabetu nintzen nire barruko zer edo zer garrantzitsuarekin lotzen ninduela euskarak. Kuriosoa da zeren gakoa Ipar Amerikako indioei buruz irakurtzean aurkitu nuen.

Korrok aldizkarian. Aurretik ez nuen marrazten. Irrati libreetan aritzen nintzen. Haatik, marrazkilaritza ogibide bihurtzea zaila eta aldi berean erraza izan da. Erraza, zeren ez diot denborarik eskaini, ez naiz lan horren bila tematsu ibili. Zaila, zeren ez dago aukera gehiegi aurrera egiteko.

Morroiak beti, ahulenak. Nabarrako erregearen bufoia, Talibanaren yoda, Kapitainaren Petilla. Patxiren Xaxa katua.

Ez, ezinbestekoa ere ez da. Baina eskertzen da. Nire ustez -ni oso ideologizatua nago, aitortzen dut-, gizarte kritika behar dugu, ezinbestekoa da.