Urte lanpetua daramat. Idazki hau garaiz entregatzera iritsiko naizen ere ez dakit, hain nabil lanez lepo. Hamabi kantuk lan handia eman dezakete. Baina merezi du. Aurten erabaki dugu taldean musikari emanak bizitzea. Ez da erabaki erraza, baina inork ez zuen esan hala izango zenik. Profesional bihurtu gara: a ze hitz itsusia! Ikara ere ematen du, hitz potoloegia: profesionaltasuna. Musikaren munduan gaizki ikusia ere badago, ez jakin zergatik. Konplexu kontua dela esango nuke, nola gurea hala entzulegoarena. Agian profesionaltasuna profesionalkeriarekin nahasita, baliteke.

Musikaren inguruan jende asko bizi da. Oholtzara igo gabe, industria txiki honen jiran mugitzen direnak dira. Denetatik ikusiak dauzkat: entsaio lokalak ireki dituztenak, musika irakasleak, disketxeetako langileak, managerrak, jaialdiak antolatzera sartuak, soinu-ekipoetan hasitako asko, argi eta soinu teknikariak, grabaketa estudio jabeak, eszenatoki erregidoreak, road-managerrak, bakclinerrak, merchandisinga ustiatzera dedikatu direnak, jantzi-denda ireki dutenak edota disko saltzaileak, ekipo zein instrumentuen alokatzaileak, furgoneta gidariak, loutierrak, ekoizleak, kultura promotoreak, musika-kazetariak, kritikoak, irrati esatariak, bideogileak, editoreak... zerrenda amaigabea osatu arte. Musika sorkuntzaren periferian mugitzen den jendilajea. Hauetariko langile asko -denak ez- ezinbestekoak zaizkio jotzeko orduan taula gainera igotzen denari. Isilean edo nabarmenago, musikaren inguruko zirkoaren motore dira. Gehienak ere estipulatu gabeak dira, esan nahi da beste edonolako lanetan izan genitzakeen eskubide eta betebeharrak ez direla argi geratzen ofizialki edo paperei dagokienez. Administrazioari ere zail egiten zaio ulertzea musikatik bizitzen -jaten- saiatze hori. Agian horrexegatik udaletxeetan musikariak artistas y toreros deituriko azpisail zalantzagarri eta barregarrian sartzen gaituzte, nola arraio deitu oso argi ez dakizun zera bat bagina lez.

Baina hau guztia ez da «musikaz bizitzea» konsideratzen; inon izatekotan beste epigrafe batean kokatu beharko genituzke dedikazio hauek. Musika sortu, diskoak kaleratu eta zuzenean jotzeko ziklo osoa bete ondoren nola edo hala aurrera egiteko lain ateratzen duen hori da musikaz bizi dena. Hori uste du behintzat gehiengoaren gehiengoak.

Sarritan erraza da barrutik ezagutzen ez dugun ogibideen inguruan sinplifikazio hutsalak jaurtitzea, denoi pasatzen zaigu. Nork ez du txantxarik egin inoiz iturginen ordutegien inguruan, deitu eta hilabetera agertzen direnaren topikoa errepikatuz? Notarioen lana gertutik ezagutzen ez dugunontzat euren egitekoa ez al da sinadura ziztrin bat bota eta diru mordoa kobratzea besterik? Ziurrenik iturgin edo notario batek topiko horiek berehala utziko lituzke ezerezean, beren egunerokoa entzuteko prest egongo bagina. Bada musikariaren bizitzarekin halako zer edo zer gertatzen delakoan nago. Izan ere, publikoak taulagaineko ordu eta erdia besterik ez du ikusten, eta nekez imajina dezake horren atzean dagoen lana. Mundu honetan, gainera, sentimenduak ere jokoan sartzen dira eta batzuek artistak euren bizkarretik bizi direnaren sentsazioa izan ohi dute, ulertzeko zail egiten zaiguna bestalde.

Zorioneko bere afizioa ofizio bihurtzeko aukera duena. Prioridade eta pasio kontua da, eta besterik ezean gure lana duin egiteko saiakera ere bada. Eta zer esango dizuet: gauza ederra da. Musika gabe ezingo nuke bizi eta orain horrek zentzu osoa hartzen du, maite dut dependentzia alu hau. Nahiz eta ofizialki estipulatua ez egon, oraintxe sentitzen ari naizen zirrara hau bezalaxe: San Franziskoko kaleetan paseatzen eta AEBetan gure lehendabiziko kontzertua emateko bi ordu besterik falta ez direla.