"Udak dakarrena udak daroa", otu zait opor osteko lehen artikuluxka hau egiten jarri naizenean, Benito Lertxundik behiala kantatzen zuen "urak dakarrena urak daroa" haren haritik.
Ohiko topikoak esateko baliagarri izan zitekeen esaldia: udan egiteko eta udazkenean egiteke ditugun asmoak aipatzeko, esate baterako. Hori baino gaiztoagorik ere etorri zait burura: "udak dakarrena urak daroa kantatzeko moduko blues etsia. Horrek, bide batez, Irak aipatzeko modua emango lidake: nola liteke Irakeraino hainbeste milaka tropa eraman eta etxeko hiri itoan atrapatuta geratu direnak derrepente ateratzeko ganorarik ez izatea munduko estaturik boteretsuenak?
Eta Iraketik bertatik beste argazki bat ere ekarri digu udak: Bagdadeko milioi bat erromesena, beren arteko bakarren batzuek gorputzari erantsita bonba bana zeramatelako zurrumurrua zabaldu zenean izutu eta elkargainka ihes egiten saiatu zirenak, asfaltoaren gainean milaka oinetako noraezerako eta mila gorpu ezerezerako utziz.
Argazki triste horri begira etorri zitzaidan burura ez dela erraza nork bere buruari ihes egitea, eta udaleheneko ber-berak garela udazkenean ere, gu eta mundua. Guretzat eta munduarentzat tamalez.