Beharko egin! Hori eta aipatu gabe gelditu diren beste hamaika lan. Egun guztian buruan bueltaka egin beharrekoak eta, deskuidatuz gero, poltsikotik dirua jarri behar helburuak lortzeko!

Bai, ez da erraza izan erabaki hau hartzen baina ikusten genuen gaur arraun mundua dagoen bezala ez dagoela lehengo moduan segitzerik. Bi aukera zeuden: edo saltoa jo, edo berean segi. Bigarren aukera honek arriskua badu maila horretan aritzeko gogo handirik ez delako izaten eta, akaso, bakarren batzuk hanka egingo zutelako. Trainerua bera ere zalantzan egon zitekeen eta horregatik hartu genuen erabakia. Zuzena edo ez, zuzendaritza batzordean, denon artean, hartutakoa izan zen eta ikusiko dugu zer ematen digun. Denbora testigu, beraz.

Bai, nahikoa. Laguntzak eskatu ditugu, udalari, besteak beste, eta ezezkorik ez digute esan. Lantegi batzuekin ere hitz egin dugu eta itxaropentsu nabil arlo honetan.
Mutil denak ez dira gustura izango. Gaztetatik klubean aritu denak esan dezake "ipurdi eta eskuetako azalak utzi entrenamendutan eta orain kanpokoak zetozek guk leundutako tostak betetzera".
Hasiera-hasieratik garbi eman genuen gure asmoaren berri. Zetozenei esan genien "hau dago eta zeuek ikusi" eta nora datozen jakinaren gainean etorri dira. Hemen dabilen edozeinek daki arraunean egiten den ahalegina ez dela ordaintzen. Gogorra da ikaragarri. Azaroan hasi eta hurrengo irailera arteko egunero-egunerokoa da. Egurra.

Goiz hasi ginen koadrila osatzeko mutil berrien bila, beste edonor baino lehenago, eta horrek abantaila eman digu. Aizperrorekin ere saiatu ginen. Hondarribiara joango ote zen, gurekin geldituko ote zen... Azkenean, hara joan da eta ez zaio buelta gehiago eman behar. Gustura gaude daukagunarekin.

Bertako mutil asko, maila bat badutenak, zalantzan zebiltzan segitu edo ez, ikusten zutelako gora ezin zutela egin. Maila oneko arraunlari berri hauek etorrita, aldiz, ilusioa piztu zaie, badakitelako helburuak bete daitezkeela, goian, hoberenen aurka, arraunean egiteko moduan izango direla, eta ilusio hori beharrezkoa baino gehiago derrigorrezkoa da.

Ba hemen ere ilusioa piztu da. Traineriletako estropadatan gure hiru taldeak segundo gutxitan ibili dira eta jendeak badaki hori seinale ona dela.

Horretarako momentuan justu samar gabiltza baina buruan bueltaka dabilkiguna da. Beste hiru-lau lagun beharko genituzke baina, bai, gure asmoa bi ontzi uretaratzea da.

Nik uste dut baietz. Gainera pentsatzen dut errazagoa dela igotzea Kontxan sartzea baino.

Nik uste dut honek urte gutxiko bizia izango duela eta gu, gazteekin lanean segitzen badugu, kapitainak izango gara.
Baina gaur egun oso garrantzitsua da traineru bat TKEko ligan izatea eta beste traineru bat beheko mailan. Arrazoi honi heltzen dion klubak aurrera egiteko modua izango du. Gainontzekoek arazoak izango dituzte. Ikusi aurten bertan Urdaibairi zer gertatu zaion. Horregatik, nahiz sakrifizio handia den, bi traineruei eutsi behar zaie.

Gazteak eta beteranoak. Gazteak baditugu eta beteranoak ekarri ditugu barruan eta kanpoan gazteek ikas dezaten. Koadrila egin behar da. Izan gaitezkeela sinestu lehendabizi eta gero gogotik saiatu lortu arte. Taldeko neska gazteekin gertatu dena, hain zuzen ere.

Bazarete, bazarete, errepikatzen zien entrenatzaileak eta, azkenean, sinestu dutenean, garaipenak heldu dira. Kostata.

Bai, zoritxarrez. Konplikatua da. Hartuko genituzke beste mordo bat baina... Dauzkagunekin behintzat gustura gaude.
Eta han alde egin du Luis Mari Goikok presaka-presaka. Esan digu baina, urrutira, ez diogu zuzen ulertu zertara. Errifak saltzera, edo batela konpontzera, edo bileraren batera Donostiara, musean jokatzera edo norbaiti adarra jotzera. Dabilen lekuan dabilela ez da arraun konturik faltako.