Denak jabetza nahi. Auzotik paseatzen zuen bere maletatxoa. Etxez etxe ibiltzen zen alokairuen diru-agiriak banatzen sosaren truke. Hori zuen bere zeregin nagusia, arbasoen ondasunen kudeaketa zeritzona. Eta bertako aurrezki kutxan norbait genuen, jauna esaten zioten denek, errenkan jarrita beren txandaren zain zintzo egoten zirenak barne. Txanda-pasa egin zezan lekua egiten zioten, ez zuen eskertzen normala bailitzan. Ez zen sinpatikoa, ez zuen barre imintzio niminoena egiten. Bera jauna zen. Aspertzen zuen bere eginbeharrak. Inoiz norbaitek galdetu zion, modu onez, etxea erosteko asmoa bai zuenez, kontseilurik. Ez omen zuen merezi alokatu litekeena erosteak, jabetzak buruko min dezente omen zituen berarekin, maiztergoak ez bezala. Ez zion abantailarik aurkitzen ondasunak izateari. Areago, antzinako gogoak egungo gaitzak. Eta gogoa gaitza bilakatzen delarik, kasu, pertsonak erotu egiten dira eta ez-bizi batean murgildu. Izurritea. Demokrazia lehenetsi behar omen dugu naziotasuna baino. Eta alderantziz egiteak antzinako arbasoen gogoetara garamatza. Gaitza. Egungo izurriteak nazionalismoa du izena, ondasunak estatua eta demokrazia jabetza. Eta guk maizterrok oro nahi, gure maletatxoa paseatzeko besterik ez bada ere.