Printzipioz, liburua bukatu ondoren eta azken zuzenketak eman ondoren, ez dauka jada zentzurik liburuari buruz hitz egiteak, baina, beno, hau da nire laugarren ipuin liburua euskaraz. Ipuin bilduma esan beharko genuke »hori aldarrikatzen dut nik». Ez dakit zergatik ipuin liburuak izan behar diren beti trinkoak eta erabat lotuta euren artean. Hemen badago hari bat kasu batzuetan, baina jatorri ezberdinetako ipuinak dira, eta nik aldarrikatzen dut ipuinak biltzea besterik gabe, irakurleak berak ematen dioen ordena eta zentzua baita hor inportanteena.

Azkeneko hiru urte hauetan idatzitako hogeita hemezortzi ipuin dira. Batzuk han-hemenka argiratatuak izan dira, baina oro har aldatuta daude, eta gero, jakina, ipuin berriak ere badaude.

Agian goibeltasuna. Esan nahi dut ipuin hauetan agertzen dudan umorea goibelagoa dela, agian. Eta seguru asko horrek badauka zerikusirik azkeneko hiru urteetan gertatu zaizkidan gauzekin eta inguruan gertatu direnekin. Alde batetik, aita bihurtu naiz, eta aitatasunarekin beldurra ezagutu dut, lehenengo aldiz benetan. Eta gero, inguratzen gaituen egoera guztia ere badago: bai mundu mailakoa »izan ditugun gerrak eta AEBetako kontuak» eta bai hemengoa, ematen baitu beti ari garela iraganean bizitzen, ez duela hemen ezerk aurrera egiten. Euskaldunon Egunkariaren itxiera bezalako gertakariek asko markatu naute.