Ni Bilbo Dub Kronikak liburua idaztera zerk bultzatu ninduen esatea, poesia zer ote den erantzutea bezain zaila egiten zait. Eta gainera uste dut galdera horiek soberan daudela. "Arte lan" guztiak, nik uste, gozatu egin behar dira, zure egin behar dituzu. Askotan, eta arrazoiaz, zera esaten da, poema liburu bat, behin irakurleen eskuetara helduta, ez dela sekula berriro izango egilearena. Poema horiek irakurlearen bihotza astindu beharko lukete honen eta haren aurrean, oroitzapen izoztuak urtu eta epeldu, altzairuzko bizimodu honek baztertu eta estali egiten diguna agerian utzi... Eta hori egiten saiatu naiz poemotan, odol epeldua berriro borborka ipintzen, turismo bulegoetan salgai ez dauden argazkiak ateratzen, kolore ezberdinetako bostekoak eskertzen...

Hauek dituzue ene poemok, Gabrielenak bezain merkeak, labanak eta musu luzeak bezain merkeak. Udalek eta Bankuek antolatutako lorejoko-beka-sari horietatik guztietatik ihes egindakoak, Bilboko itsasadarreko ur lohietan ibiltzen diren kaio horiek bezain libreak.

Zure gustukoak izango ote diren, bihotzeko txoko lokarturen bat iratzarriko ote dizuten ez dakit. Orain zurea da liburua. Honezkero, ene etxea, ene abaroa abandonatu du.