Saldu ala erosi, hizkuntza bakarrean ari litezkeenak. Ez nauzue ni mundua bisitatzeko aukera handirik izan duen horietakoa, baina neure eskasian dezente ibilia naiz. Eta hiru hizkuntzen ezagutzeak arindu izan dizkit harremanak. Erosteko orduan, saltzailea izan dut neurera egokitzeko ahaleginak egin izan dituena. Saltzean aldiz, ni izan nauzue eroslearenetara jo izan duena. Honek funtzionatu egin dit britainiar irletara joan bitartean, han ingelesa baita bakarra. Izan ere, Irlanda barne, han ez baitizute aukerarik emanen deusetarako ingelesa ez badiezu egiten. Aireportuetan, hegazkinetan, hoteletan, restaurantetan, pubetan, komertzial gunetan... salbuespenak arnas, euskara bezain inutilak ditugu ia gaztelera eta frantsesa. Dublinen, Belfasten eta Londresen. Dublineko bide seinaletako gaelikoarena salbu, begiz eta belarriz ingelesa dute hizkuntza bakarra, muraletako independentziaren aldeko borrokaren aldarriak barne. Identitate berezia errebindikatzen duten mezuak, kolonizatzaileen hizkuntzan. Bakea ere. Nik behintzat ez dut gaelikoaren musikarik ezagutu, haurretan jada belarri onekoa nintzena. Gure lurralde honetan euskararen presentziaz kexu, irlandarren ingeles askatasun hotsek naute harritu eta deskokatu