Niri, behintzat, sentipen arraroa sortu zait hamasei ipuinok berrirakurtzean: aspaldiko testu horien egilea ni neu nintzen, baina arrotzak egiten zitzaizkidan aldi berean. Aspaldiko ezagun bat berriz ikustean bezalako errezeloarekin begiratu diet batzuetan; senide bati norberaren keinu bat antzematen diogunean bezalako harridurarekin besteetan. Eta ironiaren distantzia hori beti: agian izango da esperientzia erromantikoa barregarri suertatzen dela XXI. mendeko gizon-emakumeon begietan, edo agian izango da ironiaren makulua behar dugulako maitasunezko istorio zahar-berriak kontatzen segitzeko.

Bai. Bere makabrotasun horretan badu, nonbait, erakarpenen bat, lagun askok azaldu izan baitit begiko duela. Seinale, eite biribilduaz gain, badela hor zoro-puntu bat jende franko harrapatzen duena. Hau da, idazlearentzat ez ezik, katartikoa izan dela irakurlearentzat ere.

1988an idatzi nuen, baina inoiz ez nintzen argitaratzera animatu, nahasi antzekoa iruditzen zitzaidalako. Zergatik orain bai? Tira, bere txantxa giroan umore puntua baduela onartu behar, tarteka zakar eta matxista eman dezakeen arren; eta bestetik, neure buruarentzat besterik ez bada ere garrantzia duen kontu bat: hementxe ageri da lehenengo aldiz azken urteotako idazlanetan oparo erabili dudan teknika bat: idazleak berak (ez pertsonaiak) lehen pertsonan idaztea eta egiazki gertatzen zaizkionak kontatzea.