Orduan, euskarazko argitalpen gutxi egoteaz aparte, batik bat hegoaldean, bakoitzak bere sotoan gordeak zeuzkan. Zegoen apurra, harpidetza bidez-eta saltzen zen, liburudendetan euskarazko produkturik ez zen apenas ikusten. Nolabaiteko duintasunez kaleratu eta banatu beharra zegoela ikusi zelako ireki genituen biak.

Garai haietan ilusioa, borondatea eta gogoa ez ziren falta, baina ia ez zegoen jende trebatua, ez euskaraz idazteko, ez lanak prestatzeko, ez liburuak egiteko… Militantismo batetik gentozen denak: idazleak, produktoreak eta banatzaileak. Ilusio ikaragarria zegoen, baina hori guztia profesionalizatzea falta zen.

Jakina. Bilintx ez baitzen liburuak saltzeko gune bat bakarrik, euskal kulturan zebilen guztiaren biltokia ere bazen. Zenbait liburu debekatuak izan ziren, bi bonba jarri zizkiguten… Gero, zorionez, tarte batean lasai lan egin ahal izan genuen… Garzonen bisita izan genuen arte. Eta hori ere artxibatua gelditu denez gero, pentsatzen dugu jada bakean utziko gaituztela.

Zer edo zer lortu da. Bost lagun hasi ginen lanean, eta gaur hirurehundik gora langile gara; eta 50 metro koadro zituen denda batetik, ia 7.000 dauzkaten liburudendak izatera pasa gara; banaketan, beste hainbeste. Dena den, hasieratik erabaki zen, gure enpresen eta haien inguruan sortzen diren guztien etekinak euskal kulturan inbertituko zirela. Horregatik gaur egun empresa horien guztien jabetza Euskalgintza Elkarlanean Fundazioak dauka.