Landare den edonork, gu bezalaxe edozein animaliaak jateko emango du fruitua. Animalion urdailaren uxuala garratza eta hesteetako simaurraren gozoari esker fruitu barruko haziak ernetu eta iraun ahalko baitira. Eta landarea ugaldu. Gu nora, hara zabalduko da. Etekin ederra fruituarena.

Fruitua etekina da, baita Errioxan ere, eta bertakoak mahatsondoaren mahatsa estutzen iaio askoak. Arte humanista eder baten milaka urtetako bilakaerari trabesa egiten diote oraindik, egunero, hangotarrek; lurra, txertoak, kimika, alkimia eta abarren garrantzia zientzia gero eta zehatzago batera itzuli eta gastronomoen arerio amorratua den Vazquez Montalbanek «ahosabaiaren geografia»-tzat jotzen duen ardoaren textura, ia-ia digitalki topografiatzeraino.

Fruitua bezalaxe etekina estutu behar: mahatsondoari egurra! Artista finetan finak, baina txorrotxoak! Eta bihotzeraino egurra ematen dionak, zer ez die egingo gainontzekoei? Itzal handiegia edo... egingo duten beldurrez, ederki jipoituz muarrotzen dituzte mahastiak inguruetako plaza eta kaleetako zuhaitzak, mahatsondoak bailira... Humanismoa, espezie zapaltzailearen artea. Artea edo jolasa?