Txikitan dantzaria nintzen, eta txistularia. Herriko dantza taldean hiru bat urterekin hasiko nintzen. Behin lehiaketa bat egin zuten Ormaiztegin, eta gurasoek eraman egin ninduten, panpoxa-panpoxa, dantzariz jantzita, gona gorriarekin. Jarri ninduten eszenario erdian, eta publikoari begiratu nionean, zurrun gelditu nintzen, zirkinik mugitu gabe. Talde osoa dantzan hasi, eta ni geldi. Antolatzailea goxoki batekin etorri zitzaidan, baina txantajeek ere ez zuten funtzionatu. Halako batean negarrez hasi nintzen marruka, eta aita, erabat lotsatuta, oholtzara igo, eta jeitsi egin ninduen. Nire amak momentu hartan pentsatu zuen: "Neska gajo honek, behintzat, ez dauka etorkizun handirik jende aurrean ezer egiteko". Eta beste konklusio batera ere iritsi zen: egoskorra nintzela, zeharo. Amak bi konklusioetan bete betean asmatu zuen.