Urtzi Urrutikoetxeak honakoa idatzi zuen «Jakin»en:
«Ni ere ados nago zinemagintzak bere mintzaira propioa daukala, hainbat arteren batuketa batetik baina era berean narrazio mota guztiz autonomoa baitauka. Eta pertsonaiek darabiltzaten hizkuntzak, gidoilariak erabilitakoak edo zuzendariarenak ez dute zertan bat eta bera izan, errodatzerakoan laugarren bat aukeratu daiteke... baina geure alde ere egon liteke hori. Zertan horrenbeste diru xahutu filmak bikoizten, azken urteotan kontua hobetu arren, espainiarrek sistematikoki mila bider hobeto egingo dutela jakinik, egingo dutenez? Gurea baino hiztun gehiagoko hizkuntzek (...) betidanik azpitituluak erabili dituzte. Gurean aitzakia, ohitura falta da, baina ohiturak sortu egiten dira. Ala norbait ohituta dago filmak euskaraz ikustera? (...)
Euskaraz zinema entzuteko euskaldunek egindakoa izango da, horri euskal zinema deitu ala euskarazko. (...) Eta jendea ez da falta. (:..) Baina ezin lehiatu. Lehia, betiko lehia! Eta dirua behar da, eta interesa, eta horretan sinestea (:..). Helburua zirkuitu komertzialaren lehian ibiltzea bada, ondo, espainierara jo dezagun, ingeleserako zubi. Baina europar zinemaren beste sare hori ere, bere minoritarioan, hor dago, eta Irango zinemaren edo Emir Kusturicaren arrakastak zerbait erakusten du, hizkuntzen gainetik. Hollywooden filma espainieraz, serbokroazieraz edo euskaraz egon antzera epaituko dute eta».