Ramon Agirrek euskal antzerkiaren inguruan adierazitakoa da honakoa «Euskaldunon Egunkaria»n egin zioten elkarrizketan:
«(...) Oso gutxi idazten da antzerkirako. Iparraldean euskarazko testu gehiago sortzen dira, Antton Lukuk eta Pantzo Hirigaraik, adibidez, lan interesgarriak egiten dituzte. Gainera, badakite gero taularatuko dituztela. Lehen hemen genuen sistema da hori, duela hamar bat urtekoa. Orain, ordea, zaila da hemengo konpainia batek hemengo antzezlan bat taularatzea. Horregatik ez dira testu gehiago sortzen; antzerki obra batek ez baitu zentzurik antzeztu ezean. (...) Programazioaren %90 administrazioaren esku dagoenez eta administrazio mailan harremanik ez dagoenez, oso komunikazio gutxi dago. Eta guk ez dakigu edota ezin dugu muga hori gainditu. Izugarria da dagoen banaketa; nik ez dut inoiz antzeztu Iparraldean. Eta badut gogoa. Ez dago zubirik, ea hasten garen sortzen, zeren eta administrazioa zubiak egiteko zain egonez gero, uste dut ez naizela inoiz joango. (...)
Bi bertsioak (euskarazkoa eta erdarazkoa) merkatuari begira egiten dira; ez dago bietara egiteko arrazoi naturalik. Bi hizkuntzetan antzezten dugunean ero moduan ibiltzen gara askotan. Euskarazko obra baten planteamenduak txikiagoa izan beharko du, emanaldi gutxiago eskainiko baitira, eta horrek ez du antzezlan handiago baten kostuak ordaintzeko aukera ematen (...)».