Horretaz hobe dut isildu, poema berak hitz egin behar duelako, eta ez poetak. Esan dezakedana da, liburuan azaltzen diren poema guztiak ardatz baten inguruan jira-biraka dabiltzala, janariaren inguruan. Berrogeita lau poema dira guztira. Horietarik 28k, luzera eta erregistro poetiko desberdinak dituzte, eta beste 16ak, ttiki-ttikiak dira (pintxo poetikotzat jo daitezke). «Karta» horretatik at, bada bestelako platerik: errezeta bat ematen dut, zenbait osagai bitxiz poesia liburu bat nola egin daitekeen adieraziz.

Zer edo zer gertu baldin badugu, egunero behin eta berriz errepikatzen dugun ekintza baldin bada, hori jatea delako (jaten dugunontzat, behintzat; milaka eta milaka jendek ez dute jaten-eta).

Literaturan badira erreferentziak, noski, baina euskaraz egin izan den eta egiten den literaturan, ematen du poetak ez duela jaten. Alde horretatik, oso erronka polita izan da niretzat. Halaz guztiz, janaria kontuan izan zuen poeta batekin egin nuen topo: Gabriel Arestirekin. Berriro azaltzen zaigu aintzindari! "Entzun nahi didanari" poeman dio: «Euskara Bilboko portuan ikasi dut, urdaiazpiko frijitua jaten nuenean, kafesne koinakatua edaten nuenean…» Eta hildo beretik doa "Kristo eta Lenin" izenekoan: «Bart sobera ardo edan nuen Barrenkale Barreneko tabernarik taberna, eta etxera ezkero, afaldu gabe joan nintzen ohera. Amets bat ukan nuen, Juanito Kojuarenean legatz koskera bat jaten nuela bi lagunekin, adiskidantza onean, estimazio handian». Bi lagun horiek ziren Kristo eta Lenin.

«Poema berak hitz egin behar du, eta ez poetak»