Pena handia bada ere gizonaren oroimena eta materia grisa aintzinako uholdean bustirik kizkurtu, herdoildu, gutxitu eta pobretu zenez gero gauzak apuntatu behar izaten ditugu ahatz ez dakizkigun: "Aspirinak erosi behar ditut; 4etan letra-kobratzailea etorriko da; bihar Tolosako biltzarra; Maribelen telefonoa: 17452; eta abar". Apuntatzeko papertxo bera txikia delarik, sarritan, edozein lekutan ahazten zaigula da txarrena, eta orduan erremedioa gaitza baino okerragoa izaten da. Baina honelakorik gerta ez dadin gizon jakintsu batek urtekaria asmatu zuen, edo almanaka (euskeraz Al-kandora, A-zoka, eta Al-biste hitz garbiak baldin badira, Al-manaka ere mahometarrei prestamotan eskatzea libre dateke ene uste apalez). Eta urtekariak handixeagoak direnez gero ez ditugu horren erraz galtzen. Urtekariak ateratzea aspaldiko ohitura da euskaldunon artean, zeren, duela laurehun urte euskaldun progresista batek "urtekari-72" argitaratu zuen oraingo "Urtekari-71" hau baino lehenago. 1572an Leizarragak atera zuen lehen urtekaria euskaraz: "Kalendrera -zion- bazko noiz daten, ilhargui berriaren eta letra Dominicalaren eçagutzeko manerarequin" (...)