Ez dakit nik zaila ote den politikagintzan asmatzea. Niri asmaezina gertatu zaidanez, biziki zaila zait irudikatzea politiko profesionalaren jarduera. Gaztaroaren poetikak gure pausoak politikara zuzenduarazi gintuenontzat egungo egoera jasangaitza zaigu oso. Alta, gainbaloratu egin genuen poesiaren indarra gorrotatu eta errotik irauliarazi nahi genuen gizartea aldarazteko lanabestzat onartu genuelarik. Ez dakit nik egun itxurazko zerbait lortzeko ezinbestekoa bilakatu den lanabesa, ospea alegia, ez ote den berez eragozpen nagusiena gizarte aurrerakoia eraikitzeko. Zeren badakidana, eskarmentuz, ospetsu bilakatze horretan jo beharreko ostikadek, ukondokadek kopetakadek, zangokadek eta amarruek, kultura sortzen dutela, putakumeena artetsutzat pasaraziz. Eta ospelaritza jardunean bestela deitoratzen dugun horixe bera, ontzat jotzen dugula. Ohitzen ari alegia. Erreparatu bestela PSOEren agintaritza eskuratzeko ahaleginetan dabilen giza piztien ehizari. Ustelena nagusi. Egia dut nik armarik azkarrena zion poeta hura jada ez dagoela manualetan