Euskaraz "Kiroldegia" da hitz zuzena nonbait, eta ez gaztelaniaren eraginez askok errepikatzen duten "Polikiroldegia". Ia egunero hedabideetan azaltzen diren politikaren aurrendariak izendatzeko ere hitzaren zuzenketa berbera beharko genukeelakoan nago. "Poli" kendu (nondik begiratzen den oso harrigarri gerta badaiteke ere) eta "Tikariak" utzi. Alegia, "tik" berberaren errepikatzaile nekaezinak.
Oso izaera bihurrikoak garenok, gure bizitzako bolada batzuetan, adoleszentzian bereziki, "tik"-etarako joera izan dugu: begietan, hatzetan... Ederki egiten ziguten errieta honelakoetan harrapatzen gintuztenean. Hauei ez, ordea, hauen "tik"-en errepikapen guztiak biltzeko, txalotzeko eta goraipatzeko ere, kazetarien arteko subespezie bat sortu da: "Tikkorua" (sopranoak, kontraltoak eta tankera guztietako ahotsak dituztelarik). Eta hauen kontzertuetarako programa eta itxurazko azterketa kritiko burutsuak idazteko "tikintelektualak" noski. A ze koadrila!
NIK ez dut inoiz politika deitzen duguna gustukoa izan. Onartzen dut beharrezkoa dela, interesgarria izan daitekeela, gaur egun horretan sartzen diren askok borondate onez egiten dutela... Baina niri gaur egun politikagintza, oro har, boterearen ehiza iruditzen zait eta duen alderdi interesgarriena pertsonen eta taldeen mixerien ikuskizuna eskaintzea. Esango nuke jatorrizko "politika" hitzari esanahi murrizketa garratza egin diogula. "Gizartegintza" den aldetik hain onuragarri eta aberatsa den ekimena, oso motz eta eskas uzten dugula ematen diogun adiera estuan.
Bereziki mingarriak gertatzen zaizkit "tikari" hainbatek axiomatzat ematen dituzten uste batzuk:
1. Errealitatean dauden konturik garrantzitsuenak beren esparru horretakoak diren uste sendoa.
2. "Tikariek" boteretik gertu daudelako edozein konturi buruz sortzen dituzten iritziak entzungarriak direla.
3. "Polisgintzan", "gizartegintzan" partaide eta kolaboratzaile zintzo izateko beraien eremuan lan egin behar dela.
4. "Tik"-en borroketan sartu nahi ez dutenak eskirolak, beldurtiak edo kontzientzia gabekoak direla.
"Tikkoruak" nahi bezain ozen kantatuta ere, "tikintelektualek" nahi bezainbeste liburu eta artikulu idatzita ere, ez dut uste nire iritzi soil eta "primario" zenbait aldaraziko dituztenik. Esaterako, kriterio moralak politikakeriaren interesen aurretik jartzea beharrezkoa dela. Adibidez, agintean daudenek, gizarteak emandako talaia berezian jarrita daudelako, jendeari zer pentsa eman behar diotela eta ez beraiei komeni zaiena sinestarazi. Exemplum, "tikariei" ohoreak eta diruak ez dizkiegula ematen gure gainetik jar daitezen, baizik-eta gure zerbitzuan, alegia, "polisgintzaren", "gizartegintzaren" eginkizun administratiboak bidera ditzaten. Beste bat: "tikarien" salabardoak gutako inoren bila dabiltzanean, ez dutela jenderik bildu behar, pertsonak baizik.
MATEMATIKAN lege zorrotza dago: bi punturen arteko biderik laburrena lerro zuzena da. Errealitatean eta gizartegintzan hori ez da betetzen. Guztiz kontrakoa bai. Zergatik? Errealitatean punturik ez dagoelako noski. Puntuak izaki abstraktuak dira, masarik eta ingururik gabekoak, izenik eta jatorririk gabekoak, lagunik eta etsairik gabekoak... Polisean, gizartean, pertsonak eta taldeak ditugu. Hauen arteko biderik laburrena bihurria izaten da beti. Kontuak inoiz ez dira argiegi egoten eta ulertzeko ahalegin handiak egin behar izaten dira. "Tik"-en teknikak, aldiz, ulerpen hori moteldu, bihurriagotu eta txartu besterik ez du egiten.
Hala ere, basakeriaren aurrean, izuaren aurrean, sarri "tikariak" ez diren pertsonei "tik"-en bitartez erantzutea baino beste biderik ez zaie geratzen. Besterik ezinean