Ohiturak dionez otea (Ulex europaeus) erabat loretu arte ez omen gera udaberrian sartzen. Badator, bada udaberria; txoko babesenetako oteak urrezko lorez mukuru dira eta gainontzekoenak zabaltze bidean dira. Aranondo, gereziondo eta madariondo gero eta bakanagoen loretza zuriekin batera urre-kolorearen garaia da hau, fu eginez haziak zabaltzen dizkiogun txikori-belarra (Taraxacum officinalis) belazeetan eta otagarak txara eta penditzetan dira nagusi.
Nekazariek eta abeltzainek utzitako lurrak bereganatzen iaioa da otea. Zuhandorra, zumalikarra eta laharrarekin batera zeinek eremu handiagoa hartu, hor borrokatuko da. Urkia, pinua, karraskila eta abar gero etorriko dira, eta atzetik astigarra, hagina, ametza, haritza edo artea. Lur beltza babestu eta sustraietan dituen nitrogenoa airetik lurrera biltzen duten bakterioen laguntzaz hurrengo mailakoentzako ongarritzen duenez, ustiatutako izadia eta natura naturalaren arteko urrezko koska da otea. Honexegatik joko dugu arerioetan etsaiena. Jo, lehen ere jotzen zen. Orain museotan aurkitzen diren tramankulu aproposetan jotako otea bazka ederra zen larre urri edo berde-urruti sasoietan kolore guztietako aziendentzat. Orain jo, begiz jo ezazu otadiaren urrea, basoaren larru-azaleko zauriak orbaintzen dituen iodo horia