Inkomunikazioa bikotean, boterearen eta komunikabideen aurrean makurtzen den gizakia... komedia honetan agertzen diren gaiak dira. Umorea al da ikusleari gogoeta eragiteko modua?
Fran: Bai, guri horrela iruditzen zaigu. Antzezlanaren egileak ere hori dio, umorea dela bizipen latzak antzerkian islatzeko era egokiena. Gainera, ez du bizitza hain bortizki irudikatzen.
May: Nire ustez, bizitzaren tragediak azaleratzeko modu bakarra da.
Aktore bezala profesional mailan lan egiten duzuen lehen aldia da. Nolatan eman duzue jauzi hau?
Fran: Ez dakit profesional mailak zer esan nahi duen, paperetan gure izenak aktore lanbidearen ondoan daudela adierazi nahi badu, ba orduan bai. Hala ere, esan behar dugu aktore bezala lan batzuk egin ditugula dagoeneko. Ez bakarrik antzerkian, baita telebista eta zinean ere. Nik uste profesional izatea ez dagoela esku-orritan edo komunikabideetan ateratzearen baitan, oholtzan jardun izanak ematen dizu profesionaltasuna.
May: Ez gara hasi berriak, badugu formazio bat antzerkian. Zazpi urtez ibili gara Miguelekin Pasaiako Antzerki Tailerrean eta beste tailer batzuetan. Harrobikoak gara, beraz.
Ikuskizun honek euskarazko eta gaztelaniazko bertsioak ditu. Zuetako batzuk euskaldun berriak izanik, hori ez da, ez, lan makala.
Fran: Alde batetik, gogorragoa izan da euskarazko antzezlana prestatzea, gaztelaniaz aritzerakoan erraztasun gehiago dugu-eta. Nolanahi ere, bi hizkuntzatan egin dugu jada, eta euskarazkoak erritmo gehiago du. Gainera, nire aburuz, hobeto gelditu zaigu gaztelaniazko bertsioa baino.
May: Arraroa da, zenbaitetan euskarazko itzulpenak motelagoak gertatzen direlako; alabaina, kasu honetan ez da hala izan. Arazorik handiena ahoskera lantzea izan da. Bestela, pertsonaia eraikitzerakoan, aktore bakoitzak bere prozesua du hizkuntza batean zein bestean.
Miguel: Bi hizkuntzatan egin dugu, normalizazioak hala eskatzen duelako. Horren froga da hurrengo lau emankizunak euskaraz izango direla. Momentu honetan euskarazko lanen eskari handiagoa dago.
Donostian, ordea, euskarazko antzezlanak bultzatzearren ari dira lanean, estreinaldi gehienak eta, oro har, emankizunak ugariagoak zirelako gaztelaniaz.
Miguel: Bai, baina hori eskualdearen araberakoa da. Zenbait eskualdetan ikusle euskaldun kopuru handiagoa dago, eta besteetan, alderantziz, erdalduna ugariagoa da. Aipatu dizudan eskariaren adibidea zera da, iaz «Lur azpiko kaioak» lanarekin ia 30 emanaldi eskaini genituela, eta denak euskaraz izan ziren bizpahiru izan ezik.
Zein proiektu dituzue etorkizunerako?
Fran: Lehenik eta behin, «Ezustekoa» leku askotan antzeztea.
Miguel: Gure asmoa Alfonso Sastreren El Vampiro de Upsala euskaraz taularatzea da. Eta bien bitartean, kafe-antzerkirako ikuskizun bat egitea, geldirik ez egotearren. Beno, beste obra bat dut buruan, sekulako ezustekoa izango dena, baina ezin dut honen berri eman oraindik. Autore berri eta ezezagun batena da, nik hor zehar aurkitzen ditudan horietakoa