Hilabete pasa da gure alaba jaio zenetik. Arazo batzuk tarteko, astebete egin behar izan zuen Donostia ospitaleko haur jaio berrien edo neonatologia alorrean. Bertako zerbitzuaren eta langileen ekin onari esker, egun gutxian etxeratu ahal izan ginen. Esker hitzak ditugu gure txikia zaindu zuten langile guztientzat.

Baina txanponak bezala, gure istorioak baditu bi alde. Biok gara euskaldunak. Euskaraz lan egiteko zortea dugu eta gure alaba euskaraz hezteko hautua egina ere bai. Gure txikiak ordea, bere bizitzako lehen astebetean espainola izan zuen entzun zuen hizkuntza nagusia, gurasoen hitzak kenduta, ia bakarra. Gure begiz ikusi ahal izan genuenaren arabera, Donostia ospitaleko neonatologia alorreko langileen gehiengo oso handi bat ez da gai euskaraz hitz egiteko. Eta euskaldun onak esku bakarrarekin kontatzeko moduan aurkitu genituen. Ez gara ari medikuez soilik. Erizain eta erizain laguntzaileez ari gara bereziki, eurak direlako kopuruz gehien eta eurek igarotzen dutelako jaio berriekin tarterik handiena. 2016 urtean eta Donostia ospitalean, oraindik horrela gaude? Postu horietan, euskaldunik ez dago kontratatzeko moduan? Haurrekin lan egin behar duten eremu batean? Eta asko kezkatu gintuen beste aspektu bat, langile erdaldun horietako bat baino gehiago gazteak ziren. Eta antzekoa esan dezakegu erditzeari lotuta aurkitu genuen langilegoaz ere.

Euskararen geroa kalean, eremu ez formalean jokatzen dela esaten entzuten ditugu gure agintariak azken aldian. Hori ukatu gabe, gure istorioak, bere xumean, errealitate gordin eta onartezin bat islatzen duela uste dugu. Hain zaila da bi hizkuntza ofizialak jakitea eskatzea? Noiz arte egon behar dugu zain?

Negu gorriko egunetan jaio zen gure txikia, eta antza, euskararen txantxangorria ezkutuan ibiliko zen. Dena den, elur edo eguzki, txantxangorriarentzat leku ospelak hortxe daude euskal administrazioan.