"Diktadorea hiltzera kondenatu zuten atzo [larunbata, ekainak 2]. Hogeita bost urte heriotza da, 84 urte baldin badauzkazu, ezta? Hosni Mubarak kartzelan hilko da. Eta Habib al-Adli, bere barne ministroa, 74 urte, beharbada kartzelan hilko dute bizi osorako zigorrari bizirauten badio".

(…)

"Baina gogora dezagun, zorioneko egun honetan, nola maitatu genuen Mubarak, nola gorte egin genion, goraipatu genuen, bere aholkuei entzun genien, Islamismoari buruzko bere pentsamenduei (…) eta nola pentsatu genuen “bakegile” bat zela. Orain egiptoarrak zain daude, ea Ahmed Xafik, Mubaraken lehen ministro ohia presidente izango den, edo Anaia Musulmanetako Mohamed Mursi. Gaurkoa eta gero lagun egiptoarrek esaten didate, Xafik jokoz kanpo dago. Tira, ikusiko dugu. Eta Mursik irabazten badu ez al da armadarentzat Xafik bezain adeitsua izango?

Zinikoegia? Iraultzek ez dute beti amaiera zoriontsurik. Gogoratu 1789. Gogoratu 1917. Gogoratu Egipto 1952. Duela 17 hilabete idatzi nuen Egiptok Mubaraken kontra egindako iraultza zela inoiz idatzi dudan historiarik zoriontsuena. Egia da oraindik. Arabiarrek, milioika elkar hartuta, diktadore bat bota zuten. Baina beldur naiz, diktadorea joan den arren, diktadurak biziraun duela. Armadak gobernatzen du Egipto orain. Eta guk, Mendebaldeak, maite ditugu armadak. Washingtonek atsegin ditu armadak".