Milaka pertsonak modu aktiboan parte hartu dute, eta hala jarraitzen dute, XXI. mendeko holokausto telebisatu handienaren aurka protestatzeko, eta pertsona horiei errespetu eta miresmen handiena zor diet. Baina, gizateriaren zoritxarrerako, askoz gehiago dira, egoerarekin kritikoak izan arren, sofaren konfortean eta eguneroko bizitzan mantentzen direnak, tragedia horren aurrean hatz bakar bat eremugitu gabe.

Euskal Herriko herritarra naiz, lotsa sentitzen dut giza espezieko kide izateagatik, lotsa sentitzen dut nire herrian jende askok ezertxo ere egiten ez duelako, lotsa sentitzen dut Espainiako NANa edukitzeagatik, eskuin muturrerantz gero eta eskoratuago dagoen gizartea izateagatik, lotsa sentitzen dut "eskubiderik gabeko" Europako kide izateagatik.

Salbuespen zintzoak izan ezik, horiek baitira herriek izan dezaketen onena, gizarte hau arduratuago dago udako oporretan edo jai, bazkari eta parrandetan, inperialismoak Palestinako biztanleria zibilaren aurka egindako sarraskia geldiaraztean baino. Gehiengo sozial horrek, sofatik genozidio bat zuzenean ikustera ohitua, hatz bat mugitu gabe, nire lotsa erabatekoa besterik ezin du merezi. Arabak 200.000 biztanle baino gehiago ditu eta protestetan gehienez ere % 1ek parte hartzen du, eta horrek frustrazio-maila handia sortzen dit.

Eusko Jaurlaritzak, gure gobernuetako batek, erakunde sionistarekin, euskal enpresa askorekin, CAFekin, Irizarrekin, Santander edo BBVA bezalako bankuekin eta armamentu-enpresekin harreman instituzionalak eta ekonomikoak negoziatzen eta mantentzen jarraitzen du, Palestinako genozidioarekin dirua egiten, eskrupulurik gabeko negozioak egiteko. Enpresa horiek guztiek EAEko erakundeen funts ekonomikoak jasotzen dituzte gure zergen bidez. Alderdi politikoek, salbuespen zintzoren bat izan ezik, hatz bat mugitzeke jarraitzen dute sarraski hori geldiarazteko, eta irudi-garbiketak baino ez dituzte egiten. Nazioarteko sindikatuak ez dira gai izan egoera hori geldiarazteko eta mundu-mailako greba orokorra deitzeko, egoerak merezi duen bezala. Lehen mailako lotsa.

Ikusten ari gara Europako estatuek genozidioaren alde egiten dutela, gure zergen bitartez, zuzenean laguntzen dutelako estatu sionista armekin, harreman instituzionalekin, jaialdiekin, kirol-ekitaldiekin eta abar. Laguntza horrekin biztanleria zibila masakratzen jarrai dezaten, zeina, gainera, haurrek osatzen baitute gehienbat. Israelgo estatu terroristak bere burua defendatzeko eskubidea duela justifikatzen jarraitzen dute Europako erakundeek. Norengandik defendatu? Bere herritik, jatorrizko lekutik kanporatua izaten ari den biztanleria zibilarengandik? Artifizialki sortutako estatu inperialista horrek 47 urte baino gehiago daramatza herri palestinarraren aurkako genozidioan.

Eskerrak oraindik ere badauden arrazoi horrekin konprometitutako pertsonak, eta hori itxaropen txiki bat da. Izan ere, gizarte-masa anestesiatuaren paralisiaren aurrean, eta genozidioan gure gobernuek duten lankidetzaren aurrean, kalera ateratzen jarraitzen dute, mundu mailako mobilizazioek, Gazarako nazioarteko martxek (bien artean 7.000 pertsona baino gehiago batu zituzten) edo askatasunaren ontzidiek erakusten duten bezala. Horietan, pertsona askok gure gorputzak eta gure burua jartzen jarraituko dugu ankerkeriaren aurrean. Eta gure generoaz lotsa ez sentitzeko, gizarte osoa esnatzea eta aktibatzea eskatuko nuke; izan ere, une honetan, herri palestinarraren eskubideen alde borrokatzea gizateriaren eskubideen alde borrokatzea da, eta mundu-mailako arriskua den faxismoari eta inperialismoari aurre egitea, horrek hondamendi handia ekarriko bailioke giza espezieari. Horri aurre egiteko modu asko daude, hala nola boikota produktu sionistei, genozidioa babesten duen bankuetan gure dirurik ez izatea, gure enpresa laguntzaileak eta gure gobernu konplizeak salatzea eta planteatzen diren mobilizazioetan parte hartzea. Horretan ari gara, eta horretan jarraituko dugu, kosta ahala kosta. Aurrera Bolie!

*Agustin Gorbea, iazko askatasunaren flotillan eta ekialdeko Gazarako martxa globalean parte hartzailea.