Zein izan duzue abiapuntua?

Emakumeen Batzar hau oso testuinguru berezian eman da. Bortizkeria areagotzen ari da eta emakumeek borrokatu eta erdietsitako eskubide batzuk galtzen ari dira. Uste dut biltzarrak balio izan duela eskualde askotan emakumeek duten egoera azaleratzeko. Alderdi nagusietako bat izan da ea norainokoa den emakumeon parte hartze politikoa, zein den gure antolakundeetan eragiteko dugun gaitasuna, eta eragin hori ikuspuntu feministarekin ematen ote den. Erabakietan parte hartzeak ez du berez esan nahi landa eremuan jasaten dugun diskriminazioa behar bezala erakusten denik.  

Zuen parte hartzea ez da kualitatiboki behar lukeen bezain emankorra, beraz?

“Emakumeak ondo ordezkatuta gaude?” galderari erantzuten saiatu gara. Eta erantzuna “gehienetan ez” izan da. Kaleko ekintza eta mobilizazioetan erdia edo gehiago emakumeak izan arren, horrek ez dakar berez berdintasuna erabakitze-guneetan. Parekidetasunak ez du ikuspegi feminista ziurtatzen, hau da, emakumeok zein baldintzatan gauden kontuan izatea. Batzar honetan, lehen aldiz, nekazarien feminismoaz eztabaidatu dugu, eta hori historikoa da. 

Zer proposatzen duzue desoreka hori aldatzeko?

Bada Latinoamerikatik datorren proposamen bat, duela urtebetekoa edo, eta beste eskualdeetan barneratzen hasiak direnak. Proposamen hori erronka da, ez emakumeen batzarrentzat bakarrik, mugimendu osoarentzat baizik: nola eraiki mugimendu feminista bat, argi eta garbi talde feministetatik abiatu behar dena? Hori da Nazioarteko Biltzar orokorrera eramango dugun adierazpena: feminismotik borrokatzeko konpromisoa hartzen dugu, elikadura burujabetza eredutzat hartuta. Eta emakumeon aurkako indarkeria gaitzesten dugu, gure lurraldeen aurkakoa, gure baliabideen aurkakoa. Lotura zuzena dago naturaren gehiegizko ustiapenaren eta gorputzen aurkako indarkeriaren artean.   

Naturaren gordailuak emakumeak zaretela aipatzen da maiz, izan ere…

Genero rolagatik, emakumeak arduratu izan dira zaintzaz. Lurra zaintzen dugu, haziak gordetzen ditugu, gure ingurua egoki mantentzen saiatzen gara. Hori ona da. Nolabait, inguruaren ikuspegi femeninoa daukagu, hazkundetik eta ustiapenetik aldenduta. Kapitalean oinarritzen den ekonomiaren alternatiba gara, baina alternatiba ikusezina, kapitalaren ekonomiak ez baitu aitortzen hazten laguntzen ez dion ezer. Hori da jasan behar dugun beste bortizkeria mota bat: gure lanari lan izaera ez aitortzea, “laguntzarena” baino.