Ez dut gogoratzen hondartzan izan nintzen lehen aldia. Gogoan dudan lehen irudian, bolantedun bainujantzi bat jantzita karramarro bati ihesean nabil. Badakit, txikia nintzenean, hareaz arrautzaztatutako kroketa baten antza izaten nuela, nire ipurdi zuri-zuria bistan, gero komeriak harea zirrikitu guztietatik ateratzeko.
Gogoratzen dut, baina, bainujantziaren goiko partea jantzi nuen lehen aldia. Ikastolarekin Gamarrako igerilekuetara joatekoak ginen, eta bezperan zein bainujantzi eramango genuen komentatzean ari ginela, “zuk ez duzu goiko partea erabiltzen?” batek izutu ninduen. Etxera iritsi eta amari galdetu behar izan nion ea non gordetzen genituen, ez bainituen aurkitzen. Eta amak, ezer ongi ulertu gabe ireki zidan kaxoia. Hortxe zeuden goiko erdiak, kolorea distiratsuegi. Txiki-txikitatik ume nesken bainujantzi oro osatzen baitute bi erdik. Etxean, goiko partea beste espezie batzuetakoek erabiltzen zutela ulertzen genuen eta kaxoiren batean gorde, badaezpada. Baina osagarria ez izateak, baizik eta osotasun baten erdia, iradokitzen zigun gu ginela desberdin genbiltzanak, zerbait gabe genbiltzanak, eta ez haiek zerbaitekin.
Ez zait ahaztu baina ohitu nintzen. Hasieran ikastolarekin bakarrik janzten nuen; bestela, ez niolako zentzurik ikusten trapu deseroso, estu, busti bat izateari soinean. Ez dakit zenbat urtetik aurrera kontsideratzen den toplessa baina azkenean hasi nintzen etxekoekin ere janzten. Laster iritsi zitzaidan hurrengo urratsa ere: sujetadorea.
"Baso honen erdian, Euskal Udalekuetara joan nintzen. Eta han ezagutu nituen dutxa mistoak. Lotsak irentsi ninduen eta biluztasuna ere iruntzi ziezadan nahi nuen"
Antzera gertatu zitzaidan horrekin ere. Eskolako aldageletan bakarra nintzen top elastiko horietako bat ez zeramana, bertan zeudenen erdiek “behar” ez bazuten ere. Eta han joan nintzaion amari eskean, nahi nuela esanez, besteek nahi zutela esan gabe.
Baso honen erdian, Euskal Udalekuetara joan nintzen. Eta han ezagutu nituen dutxa mistoak. Lotsak irentsi ninduen eta biluztasuna ere iruntzi ziezadan nahi nuen, nolabait gorputza iruntzitara izan, biluztasunik gabe. Lotsak lotsa, ulertu nuen zergatik eta zertarako; eta lotsak blaitzera sartu nintzen dutxa haietara, urak eraman zitzakeelakoan. Uda hark erakutsi zidan ez zela nire etxean bakarrik, gehiago ziren arraroa estaltzea zela ulertzen zutenak. Sistemaren hormigoi zurrun horren azpian egon bazegoen zirrikitu txiki bat, nahi banuen ireki nezakeena.
Gutxinaka irekitzen noana. Hasi nintzen aro gabeko sujetadore erosoagoak erosten. Neguan, sudadera kenduko ez nuenean kamiseta azpian ezer jantzi gabe ibiltzen. Hurrena, kamiseta solteekin egin nuen horrela. Azken urteetan topless egitea ohitura bilakatu dut eta jada, amamak goiko partea jantzi eta “zertan zabiz?” galdetzeak ematen duen babesak besarkatu nau. Normala den hori beharbada nirea ere izan daitekeela. Saihestezina baita pentsatzea: estaltzea berezkoa badugu, zergatik egon behar dute etengabe horrela egin behar dugula gogorarazten? Ulertu dudana ez baita arraroa izan naitekeela, etengabe gure organo sexual primario eta sekundarioak ezabatzeaz arduratzen den hormigoizko sistema oso bat zimendatzen ari direla baino. Eta horrek ezin du naturala izan.
Orain, bularretakoa mina dudanean bakarrik janzten dut, edo begiradak jasotzeko ausardia soinean ez daramadanean. Ez litzateke horrela izango, norbait, noizbait nire aurrean biluztu ez balitz, eta hala egin nezakeela erakutsi izan ez balit.