Itsas urazen inbasioa uretan dagoen gehiegizko nitratoak sortzen du. Mendietatik datozen errekek dakarte nitratoa, soroetan gehiegi dagoelako. Nekazaritza eta abeltzaintza jardueren eragin nabarmena dute horretan. Gaur egun, Bretanian abeltzaintza intentsiboa egiten da. Hau da, ukuilu handiak eta ganadu talde erraldoiak daude. Hain zuzen, ganaduen gorotzek eta lurrari botatzen zaien ongarriek nitrogenoa daukate. Nitrogeno hori, behin lurrean geratzen denean nitrato bilakatzen da. Horrelako arazoetan gertatu ohi denez, kantitateak du eragina. Izan ere, lurrean eta uretan nitratoa egotea ez baita arraroa, bai ordea, kantitate handietan. Egun, litroko 30-40 miligramo nitrato dauzka urak.

Frantziako Agronomia Ikerketa zentroaren arabera, 50. hamarkadatik aurrera ganaduen pentsua inportatzen hasi ziren, eta horietako asko, osagai nitrogenatuekin eginak. Sojarekin adibidez. Nitrogeno hori gero, zelaietan barreiatzen da, animalien txizak lurzorua aberastu egiten du-eta. Baina bestelako ongarriak ere botatzen dira zelaietara, horiek ere nitrogenozkoak. Azkenean lurrean nitrogeno guzti hori, lurrazpiko uretara iritsi da, eta higaduraren eraginez, erreketara. Itsasoan amaitzen du nitratoak bere bidaia. Han, itsas urazeak pilatzen dira.

Nitrato kopurua handia bada, itsas urazena beste horrenbeste izaten da. Denborarekin gainera, usteldu egiten du ura, eta pilatutako algek gas toxikoak botatzen dituzte uraren gaineko kapa hausten denean. Zehatz esateko, hidrogeno sulfuroa jaurtitzen dute, eta substantzia horrek pertsonak eta animaliak hil ditzake. Gas horiek arnastean itolarria edota biriketako edema eragiten dute.