Moralesen txioetatik, kontakizun hau atera dugu:

Gauza sinesgaitz bat gertatu zait gaur Leioan. Iluntzean paseatzen nenbilela herritik,bat-batean norbaitek deitu dit:

–Aizu (euskaraz).

Buelta eman eta mutil handi potolo bat.

–Euskaraz badakizu?

Nik baietz.

–Bai, ulertzen didazu?

Baietz nik. Oso larrituta zegoen, negarrez. Ia ezin zuen berbarik egin. Lasaitzeko esan diot, ea zer duen.

Esan dit Iruritakoa dela, eta praktikak egiten dabilela Lamiakoko enpresa batean. Hilean larunbat batean etortzea tokatzen zaiola; eta etorri dela, eta amaitu duenean metrora joan dela eta konturatu makutoa lantokian utzi duela.

Kartera, dirua, mugikorra eta dena han, eta astelehena arte han inor ere ez. Irunera joan behar zela eta handik Iruritara, eta dirurik ez. Udaltzainengana joan dela eta telefonoz deitzen utzi diotela, baina amona zaharragaz bizi dela era hark entzun ez. Labur esanda: dirua behar zuen.

Nik ez neukan karterarik, baina esan diot etxera joango nintzela eta hartuko nuela. Joan naiz, bera atarian utzita. Hartu dut eta jaitsi naiz. 70 euro neuzkan. Esan diot ea horrekin nahikoa zuen, eta hasi da kontuak egiten:

–Bai, 70 edo 80rekin...

Orduan paretik bikote bat pasatu da. Eta mutila begira-begira geratu zaio: "Nik ezagutzen zaitut. Ez nauzu ezagutzen?". Iruritarrak ezetz, ez duela ezagutzen. "Bai, zu Joseba zara". Niri ere Joseba izena zuela esan dit lehenago, baina, nire harridurarako, diotso:

–Ez, Denis.

Eta besteak: "Nongoa zara?". Eta besteak: "Elizondokoa". Ni aho zabalik. Besteak: "Zuk niri dirua zor didazu!". Iruritar ohia oilartxo eta aldarrika jarri da (erdarara pasata):

–¿Que yo te debo dinero?

Ta beste mutilak niri: "Zuri zer egin dizu?". Eta nik: "Ba zuri egindako gauza bera uste dut". Ta nafar azkarrak orduan buelta eman du, zezen bat eginda, eta pasaeran ostia bat eman dio trafiko seinale bati.

Eta han geratu gara beste hirurok aho zabalik. Ez genuen elkar ezagutzen, gure elkargunea zen timatzaile euskaldun beraren biktima euskaldunak izatea. Baina zenbat probabilitate zeuden topo egiteko?

Bueno, ba, minutu batzuk eman ditu komentatzen, lasaitzen (super urduri ginen, bestea biolento jarri delako). Eskertu diet, geure burua aurkeztu dugu eta joan gara.

Niri paseoa moztu zait, eta urduri nengoenez, ahizpari deitu diot kafe bat hartzeko. Etorri dira ahizpa bi eta kontatu diet. Harritu gara, barre egin dugu, bla-bla eta bakoitza bere etxera. Neurera heldu ta mobilak jo. Ahizpa kotxean zegoela zebrabide batean geratu da eta bat-batean norbaitek leihatilan tok-tok:

–Euskaraz badakizu?

Ez dut argitu behar nor zen... BAZTANDAR BIXIA.

Beste kasu batzuk, eta baztandarra bueltaka

Ana Moralesek kontatuko txioek zenbait erantzun izan dituzte. Eta hainbat kontu irten dira hor. Delako baztandar hau, adibidez, atzo Berango eta Getxo aldean ere ikusi zutela, Leioatik ez oso urruti.

"Japoniarraren iruzurra", esan omen zaio era honetako iruzurrari, hizkera bitxiko pertsona larrituarekin errukitzeko joera dugulako askok. Baina, nonbait, Euskal Herrian, enpatiagatik edo, euskaraz jardutea amu eraginkorra da.

Gipuzkoan bizkaieraz egiten duen iruzurgilerik detektatu omen da, baina talde zabalago bat kontu berarekin duela urte batzuk Bilbon... Bilboko kasuen artean, emakumezko iruzurgilea ere bai, Santutxu auzoan.

Beraz, adi lagunok.

Albiste hau Sustatuk argitaratu du eta CC-by-sa lizentziari esker ekarri dugu ARGIAra.