2012an lehen aldiz erori zenetik hainbat faktorek eragina izan dute bigarren honetan. Lehena azkarra, nahasia eta goiztiarra izan zen bitartean, bigarren hau berandu iritsi da eta suntsitzailea izan da komandantearen ustez.

Lehen erorketa, oraingoaren aurrekaria eta arrazoia izan zen. Hemen bederatzi pausutan azaldua:

Lehenengoa: Iraultza hasi zenean iraultzaileek Alepoko biztanleen aurka egin zuten, Assaden aurkako iraultzan parte ez hartzeagatik. Ez zuten ulertu Alepo hiriak, Siriako komertzioaren eta industriaren hiriak, segurtasuna eta egonkortasuna behar zituela.

Bigarrena: Hiria bi eremutan banatzen da, Mendebaldeko eta Ekialdeko Alepo. Banaketa geografikoa izateaz gain, banaketa sozial eta kulturala ere bada. Ekialdea pobreen etxea da, sinesdun sunien, kurduen, zein turkiarren bizilekua. Eraikuntzako eta arropa industrietako langileak bizi dira han. Mendebaldean, berriz, gobernuarentzat lan egiten dutenak eta aberatsak dira nagusi. Kontsigna politikoak alde batera utzita garatzeko egonkortasuna bilatzen dutenak dira horiek.

Hirugarrena: Gehiengo kristaua duten barrutiak daude hirian, eta horiek ez dute bat egiten 2011. urtetik aurrera kontsigna islamiarrak bere egin dituzten erreboltarien altxamenduarekin.

Laugarrena: Gehingo kurdua duten barrutiak izan ziren Assaden aldeko indarren aurka egin eta hauek kanporatzen lehenak, baina oposizioaren muturreko ideia nazionalistetan sinetsi gabe. Kontuan izan behar da, oposizioaren aliatu nagusia kurduen etsai nagusia izan dela, Turkia.

Bosgarrena: 2012ko Ekialdeko Aleporen erorketa ez zen bertakoen erabaki batetik ateratakoa izan, inguruko herrietako herritar armatuen okupazioaren ondorio izan zen, Aleporen iparraldean kokaturik dauden Andan, Hritan, Azaz eta Hian herrietatik iritsiak.

Seigarrena: Fakzio islamistek familia eta tribu ezagunen aurka egin zuten Alepo ekialdean. Ondorioz, askok gobernuaren alde jartzea erabaki zuten.

Zazpigarrena: Bando islamiarrek Aleporen kontrola hartzean lapurretak hasi ziren eta material asko Turkiara esportatu zituzten prezio baxuetan. Honek bertako ekonomian eragin zuzena izan zuen, salerosketa horien inguruan sortutako lanen suntsiketa eraginez.

Zortzigarrena: Armaturiko oposizioa banatu egin zen arrazoi geografiko, ideologiko, erlijioso eta politikoengatik. Bando asko elkarren aurka borrokan hasi ziren fabriketako harrapakinengatik.

Bederatzigarrena: Muturreko islamiar fakzioek oposizioko taldeen artean indarra hartu zuten eta horren ondorioz bizitza estilo jakin bat inposatu zuten Alepon. “Ahrar Al Sham” eta “Al Nusra” talde terroristek Asaden gobernuari eta Errusiari bonbardaketekin hasteko zilegitasuna eman zien.

Lehen erorketa horrek berebiziko garrantzia izan zuen aste honetan gertatutakoarekin. Nolatan erori da Turkiako armez eta Arabia Saudi eta Qatarreko diruz hornitutako oposizioa?

Lehena: Banaketa egon da bandoen artean, “estatu babeslearen” eta honek gerran dituen interesen arabera.

Bigarrena: Muturreko islamiar bandoen nagusitasunak oposizioari sinesgarritasuna kendu zion mundu mailan, batez ere Al Qaeda talde terroristarekin lotutakoek.

Hirugarrena: Saltzaile eta abeltzainak estratega militar bilakatu ziren eta geroago gerrako jauntxo, bizilagunen ondasun eta elikagaiak bidegabe haienganatuta.

Laugarrena: Muturreko bando hauek ez zuten Assaden aurka borrokatu. Herri kurduaren aurkako borroka hasi zuten Sheikh Maksoud-en (Sida mendiak). Milaka kurdu eta arabiar bonbardatu zituzten, eta sendagai eta elikagaiak iristea oztopatu. Hau da oposizioaren porrotaren arrazoi nagusia.

Bosgarrena: Oposizioa Turkiako Inteligentzia Indarren menpeko bihurtu zen, kurduen aurkako gerra lehenetsiz.

Seigarrena: Hainbat fakzio elkarren artean borrokan hasi ziren eta zibilen aurkako erasoek gora egin zuten. Hilketek, bahiketek eta elizen suntsiketek gora egin zuten, Estatu Islamikoaren jarrera bera hartuta.

Zazpigarrena: Barne gatazka horien ondorioz, Assaden aldekoek Al Nobel eta Zahraa bereganatu zituzten. Alepo iparraldeko hiriekin deskonektatzea ere lortu zuten, beraz, baita Turkiarekin ere.

Zortzigarrena:  Fakzio askok beren posizioak Assaden erregimenaren esku utzi zituzten Errusia eta Turkiaren arteko akordio baten ondorioz. Beraz, erregimenak Alepo ekialdea setiatu zuen.

Bederatzigarrena: Oposizioak Turkiatik iristen ziren gezurrak sinetsi zituen: Turkiaren babesak eta erregimenarekin eginiko negoziaketek garaipena emango zietela. Ondorioz, Errusiaren bonbardaketak segi bitartean ez zuten eremua zabaltzeko pausorik eman.

Hamargarrena: Turkiako Inteligentzia Agentziak bere onurarako erabili zuen oposizioa. Errusiarekin eduki zuen bileraren aurretik babestu zituzten, Erdoganek Putinen aurrean negoziatzeko posizio indartsua lortu nahian. Halere, bileraren ostean, Erdoganek Alepoko operazio militarren amaiera agindu zuen.

Hamaikagarrena: Oposizio armatuak Alepo mendebaldean lurrak irabazi eta Damascora bidea ixtean Erdoganek Alepotik irteteko eta Jarablusera joateko agindua eman zuen. Mugimendu hori porroterako azken pausoa izan zen.

Hamabigarrena: Damascorako bidea hartu eta erregimenaren aurka egin beharrean kurduen eta Siriako Armada Askearen kontra egin zuten. Turkiarren aginduen ondorioa.

Hamahirugarrena: Duela pare bat urte hamarnaka fakzioren arteko bilera bat egin zen, bertan bakoitzaren gerra eremuak utzi eta hainbat herri kurdu okupatzeko erabakia hartu zuten. Emaitza porrota izan zen.